Արդեն յոթ տասնյակ գարուն ապրեցի,
Նույնքան էլ ամառ, աշուն ու ձմեռ,
Կարծես երեկ էր, որ ոտաբոբիկ
Ընկերներիս հետ խաղում էի դեռ։
Ու տարիները գալիս են շարվում,
Ճանապարն ընկած իմ քարավանում`
Իրար հետ կապված տարվա օղակով,
Տանում են դանդաղ իմ կյանքի ճամփով։
Ճամփան սկզբում վեր էր բարձրանում,
Սարեր ու ձորեր կտրած անցնելով,
Ես ոգևորված, հզոր թևերով,
Սավառնում էի` կարծես երկնքում։
Հետո սկսեց իջնել դեպի ցած
Մի ճանապարհով, լույսերը մարած,
Ու քանի գնում, նույնքան խորանում,
Կարծես ետ գալու հնար չի մնում։
Եվ ես անվստահ հույսերիս գրկում,
Հարցնում եմ կյանքին, թե ուր են տանում,
Նրա փոխարեն վստահ ու դաժան
Մահն է հայտնվում, ինձ պատասխանում.
-Ամեն սկիզբ իր վերջն է ունենում...